Carretera los Barrios, xunu del 93

Hai momentos asina. Nun tienen daqué especial, pero dexen ver la cadarma, la blima, el cartón del moñecu que tas siendo nel mundu, como si l'espeyu devolviera un reflexín inesperáu, cásique axeitáu, si eso ye posible. Surden averaos a la identidá, tieslo comprobao, nesi centru inestable metanes l'airón, y dicir que rellumen sedría un bilordiu con PVP. En tou casu, si rellumen, rellumen pa otros, enxamás pa uno mesmo.
Vamos dexalo en tresparencia y non siempre de les confesables, amás.

Baxábemos del pueblín y del llar au quedaren les mochiles, una aldea guapa y cuspida nel monte llionés, penriba los milenta metros d'altura. Yéremos tan mozos n'aquel Xunu del 93 (¿o yera'l 92? non, yera'l 93, sí, seguro...) que nin acarretamos botelles dende Xixón, nin botelles nin otres ferramientes de les que son vezu nos ritos iniciáticos. Nun hebo ritos. Pero sí que yera la primer vez que díbemos solos unos díes pa la casuca, tolos collacios, llonxe de families y esames, mazcaritos, tuteles adultes... ya inclusive de les pontes ruines qu'iguamos nesa edá, pa dir tirando, masque tremen y esbarrumben. Taben les nueves armes, val, lo que quieras, pero tamién les nueves fraxilidaes.

El momentu ye nuna curva y nunos segundos determinaos. Pues remembrar la posición de toos, lo que se taba falando (planes pal branu n'otros sitios inaugurales, vivíos por xente que yéremos namás que a medies), los escayos na cuneta, la roca caliza floriando pente los praos contra'l cielu mariellu, la facilidá de la baxada, dexase dir, la inercia polo pindio, tar y nun tar nel mundu (privilexu de mocedá), sabese vértice (de lo que seya, qué más te daba), o l'anarquía de dir pel mediu la carreterina (los nuevos poderes), al debalu, solu a la fin y acompangáu colos collacios que tamién taben y nun taben, cayendo -más que caminando- pa la villa grandona, la villa au díbemos ensayar nueves mentires adultes (a medies tamién, como con too)...
Esos segundos banales, ensin mayor xacíu, quedaron na memoria ensin porosidá denguna, bien intensos. Podríes fixar cada povisa nel aire y cada bachón nel asfaltu, la lluz, los xestos, les voces ayenes de cadún y el lladríu de los mastines na casa de la curva, pasada recién. Tresparente too y nicial, albidrando los teyaos de los nuevos pueblos per venir, nesi branu y nos siguientes. Tábemos mancaos -mancaba too- (y más que taríemos, les firíes sobre piel de verdá, non pelleyuca), pero esos segundos, los del entamu, yeren los del movimientu en comuña, bien paralelu (pol vacíu de cualquier partida, más que nada), el vértigu de tar no más alto de la montaña rusa y yá ensin frenu posible, xusto enantes de la primer baxada.

Cuasi venti años dempués, escribisti un poema falando d'ello: enverde piesllar el momentu, na curva los mastines, fíxose un abismu que calecía. Una y otra vez.